Zoals jullie weten coach en begeleid ik vele mensen.
En om eerlijk te zeggen zijn het ook verschillende soorten mensen.
Mij allereerste vraag die ik stel is altijd deze:
Wat vind je nu echt van jezelf?
Het antwoord is dan vaak divers.
De een zegt: Ik ben Hoog begaafd en ik heb daar erg last van.
De ander zegt : Ik vind mij zelf niet zo slim, ik heb alleen de middelbare school doorlopen en ben daarna meteen gaan werken.
Weer een ander zegt: Ik kan mij niet ontspannen, het is altijd chaos in mijn hoofd.
En zo kan ik de hele verslagen aan je vol schrijven.
Ik koppel het vaak terug.
Ik vraag dan weer:
Wat vind je nu echt van jezelf?
Zou je misschien iets positiefs over je zelf willen vertellen?
En dan zie ik mijn cliënt glimlachen .
En daar begint dan uiteindelijk een goed gesprek.

Waarom ben je zo hard voor jezelf?
Hoe komt het toch dat je als mens altijd eerst het negatieve opsomt?
Het is namelijk helemaal niet nodig om zo nodig negatief over je zelf te praten.

Echter er zijn ook mensen die volop vol lof over zich zelf praten.
Je herkent ze vast wel?
Die altijd verkondigen dat hun kind zo fantastisch goed is op school? Of zo ontzettend vet gaaf kan tennissen? En ook nog fenomenaal gitaar speelt?
Wat zegt het nu eigenlijk?
De een is negatief en de ander is overdreven positief.
Waar komt het gedrag vandaan?

Vaak zijn het verwachtingspatronen.(ontstaan in de jeugd en vorig levens)
Ik noem het ook wel conditioneringen.( aangeleerd gedrag)
En dikwijls zijn het roestvaste patronen die behoorlijk lang door generaties/ families gaan.
Het is op zich allemaal ok. Als jij je er goed bij voelt.
Je doet je best dag in dag uit. Als jij je er goed bij voelt.
Maar soms komt het ook je strot uit. En dat mag ook.
Dan wil je tegen de hele wereld schreeuwen:
Rot op met je goede bedoelingen.
Ik heb niet de kans gehad om door te leren. Mijn ouders waren vroeger alleen maar met zich zelf bezig en hielden zich niet bezig of ik wel hele goede cijfers haalden. Ze waren er ook nooit . Goede gesprekken met hen kan ik mij niet herinneren. Het ging nooit over hoe ik mij voelde , echt voelde.
Of :
Mijn vader was verslaafd aan de drank. En hij sloeg vaak mijn moeder.
Daardoor kon ik mij niet meer concentreren op school daarom ben ik gestopt met leren ik besloot te gaan werken. Ik ging al heel snel om mijzelf wonen . Maar als ik het om kon draaien?

Maar moeten wij nu constant hameren op onze jeugd?

In mijn praktijk hoor ik echt vele verhalen. En soms zijn die verhalen hartverscheurend. En soms zijn die verhalen echt te wreed om het neer te schrijven.
Ik kan er goed mee omgaan. Dat heb ik moeten leren. Want het is namelijk niet van mij..

Wat belangrijk om te weten is dat je als ouder of voogd mag leren om jouw eigen verwachtingspatronen proberen los te laten, en dat je het niet projecteert op je eigen kind.
Dat is best een hele lastige klus.

Want als jij als kind heel veel angst hebt ervaren in je jeugd, dan gaat je angst automatisch mee naar je kind. (en ongeboren kind)
Verstandig is dan dat je gaat leren praten over je angst. Zoek adequate hulp.
Als jij constant hebt gehoord in je jeugd dat je heel slecht bent in rekenen, en iedereen beaamt het in je schooljaren , hoe ga je dan om met je eigen kind die aan je vraagt : mam /pap wil jij mij helpen met rekenen?
Leg dan uit dat je een test hebt gedaan waaruit blijkt dat je bepaalde onderdelen niet goed kan, en vertel dan aan je kind dat hij of zij dat juist wel goed kan. En dat je kind altijd mag vragen aan de meester of juf voor extra ondersteuning.
En dat je altijd om hulp mag vragen.
Maar wat ik vaak merk is bij mijn eigen cliënten is..
En dan heb ik over kinderen die al in het vervolg onderwijs zitten. Bv mbo, hbo of universitair.. Dat ze hun kinderen niet meer kunnen bijhouden in de ondersteuning qua leerstoffen.
Ik grijp dan in… En leer hen.. dat ze juist in actie moeten komen , ja moeten als ze zien dat hun kinderen niet lekker in hun vel zitten.
Jij hoeft namelijk niet de onderwijzer te zijn.. van jouw eigen zoon of dochter, jij hebt toevallig niet de expertise in huis om bv de studie van weg en waterbouw kunde ?
Wat je kan doen als ouder is… praat met je kind. Het maakt niet uit hoe oud ze zijn.
Als ouder voel je je verbonden met je kind. Al zijn ze 10. 20 of 30.. Je oneindige liefde naar hen is onverslaanbaar.

Praten echt communiceren…?

Wat mij opvalt?
Opvoeden is nog steeds een kunst.
Dat was 30 jaar geleden ook, 50 jaar geleden ook en 100 jaar geleden ook.
Wat mij ook opvalt is dat communiceren nog steeds een mega klus is.
Want wat is nu communiceren?
Communiceren begint met dat je aandachtig leert te luisteren. In je hoofd rustig erover nadenkt en daarna terug praat .
Maar wij de mens beginnen al met:
Iemand praat tegen je, je luistert wel , maar je hoofd is er niet bij, en je geeft een vlak antwoord terug.
Bij het hierboven tekst kan je best zeggen:
He ik ben er niet zo met mijn hoofd bij vandaag, ik ben moe, slecht geslapen.
Wees gewoon eens eerlijk.
Of zeg gewoon:
Weet je ik snap er geen bal van , ik vind jouw studie echt geweldig maar het gaat mij petje te boven.. maar ik zie aan je.. dat er wat aan je knaagt.. vindt je je studie nog echt leuk..’ Is het een idee als je met je studiebegeleider gaat praten?
En zeg gewoon eens vaker tegen je kind?
Ik ben zo blij met jou.
Maar zeg ook:
En soms vindt ik je strontvervelend.
Maar ik hou zoveel van jou van tot aan de maan en terug.
En geef je kind knuffels.. Veel knuffels.
Het maakt niet uit hou oud ze zijn.
Liefde is altijd het magische de oneindige liefde… met een hoge energie trilling.

Een kind heeft duidelijkheid nodig. En ja je hoeft niet het vriendje van je eigen kind te zijn. Je hoeft niet met een kind van 4 in discussie te gaan om hem laten kiezen met : wat eten we vandaag? Dat kan een kind van 4 namelijk niet. Zijn of haar brein ziet die verbanden helemaal niet. Ze weten niet echt goed. Wat kiezen is.

En zo is de cirkel rond.
Volwassenen vinden kiezen… ook lastig en moeilijk.
Alles draait om duidelijkheid. En oprechte open en eerlijke communicatie.
Als je dat gaat proberen dan ben je al een stap in de goede richting.
Oefening baart kunst… zeggen we dan.
En vindt je het echt verdraait lastig allemaal?
Dan weet je mij Petra te vinden.
petra@pmdekruijf.nl

Lieve groet: Petra